همه ما به لطف اینشتین با ایده زمان نسبی آشنا هستیم و می دانیم سرعت و نوع حرکت در مجموع چارچوب مرجع ما برای اندازه گیری زمان است. شاید در آینده مجبور شویم به این نظریه توجه کنیم که اصلا زمانی وجود ندارد. و هیچ جریانی بین گذشته و حال و آینده ی مبهم وجود ندرد.
به گفته پروفسور کارلو روولی استاد دانشگاه مدیترانه در فرانسه چیزی که ما به عنوان زمان درک می کنیم چیزی جز ساده سازی جهان نیست.
هر چند که ایده نبود زمان به فیزیک کوانتوم مربوط می شود روولی می خواهد این مفهوم یعنی عدم وجود زمان را به زندگی روزمره ما وارد کند. در واقع او باور دارد که زمان به هیچ وجه واقعی نیست.
او می گوید: همه می دانیم که تمایز بین گذشته و آینده در میکروفیزیک ناپدید می شود یک قدم متمایز دیگر آن است که انتظار داشته باشیم. در بنیان و اساس هیچ زمانی وجود ندارد.
برای مثال سراغ یک فنجان چای می رویم که روی میز قرار دارد ولی در همین هنگام روی زمین می افتد و متلاشی می شود. هیچ نکته تعجب برانگیز یا عجیبی وجود ندرد ولی این فکر که قطعات دوباره به هم بچسبند و فنجان چای را شکل دهند به طور کلی غیر ممکن به نظر میرسد.
ولی این واقعا غیر ممکن نیست. هیچ قانونی در فیزیک نیست که این پدیده را نقض کند. این فقط بسیار نامحتمل است و به عقیده روولی این به نگرش محدود ما از جهان مربوط است که ما اتفاقات بسیار نامحتمل آینده را به ناممکن ها تبدیل می کنیم.
روولی بر این عقیده است که اگر ما قادر به دیدن گذشته بودیم و همین طور صورت عمومی فنجان شکسته و مراحل شکستن به همراه محل و شرایط فیزیکی هر تکه. آنگاه قادر بودیم همین آینده نامحتمل را که پیوستن قطعات به یکدیگر است را پیش بینی کنیم.
این دیدگاه یک اشکال دارد این نظر پروفسور لپویدوین استاد فلسفه دانشگاه لیدز است. نظر او در این باره این است که اگر چه این احتمال از نظر فیزیکی وجود دارد ولی این بدون علت امکان پذیر نیست.
تصادف کلید حل معماست. له عقیده لپویدوین جریان زمانی بین گذشته و آینده وجود دارد هر چند این جریان چیز مستقلی نیست در مقابل این ماجرا از زنجیره ای از تصادف ها ساخته شده که خر کدام روی اتفاق بعدی موثر است و باعث به وقوع پیوستن آن می شود.
به عبارت دیگر ما آینده ای که فنحان دوباره ساخته شود را نمی بینیم. اگر دلیل روشنی برای آن نباشد. ولی بحث روولی آن است که ما نمی توانیم این آینده را ببینیم. چون اصلا از نظر فیزیکی مجهز نیستیم.
پاسخ روولی این است که ما تا حدی آینده را می بینیم. و تا همین حد گذشته را برای مثال من اگر توپی را پرتاب کنم می دانم که به دیوار می خورد. همین طور اگر بعدها تصویر توپ را ببینید یک تصویر کوتاه از گذشته به او می دهد.
در حقیقت این دو وانشمند به یک چیز اشاره می کنند که این نوع تفکر وایده ی انسان است که نقش اصلی را در ترجمه زمان توسط ما بازی می کند. فیلسوف مک تاگارت این نظر را در حدود 100 سال پیش ارائه کرد. او گفت که گذشته حار و آینده به هیچ وجه مطلق نیستند. اتفاقات آینده زمانی به اتفاقات گذشته تبدیل می شوند همان طور که گذشته در زمانی آیندخ محسوب می شده است.
این نظریه ساده باعث شد تا مک تاگارت کل مفهوم جریان زمان را زیر سوال ببرد. یک اتفاق در آینده در حال نزدیک شدن به ماست و سرانجام به تاریخ می پیوندد. پس هر اتفاقی می تواند ر آینده حال و گذشته دسته بندی شود.
در این نظریه زمان های قابل تبدیل به هم برای مک تاگارت بسیار پر تناقض و حتی ناممکن بود و او را به یک جمع بندی بحث انگیز رساند که هیچ چیز تغییر نمی کند و هیچ چیز در زمان نیست.
ولی اگر باور ما از زمان ناقص و پر تناقض است سولی پیش می آید که چیزی خارج از باور ما وجود دارد؟ آیا زمان خود را کاملا قابل بازگشت نشان می دهد؟ همان طور که در معادله هتی فیزیک کوانتوم به نمایش گذاشته شده و سنگ بنای نظرات روولی است یا همچنان بر پایه ی علت و معلول نگاه فلسفی لپویدوین است؟
هیچ کس پاسخ قطعی را نمی داند. اما این نظریات نشانگر آن است که دیدگاه ما نسبت به زمان بسیار متفاوت با تعریف اصلی است و این دیدگاه شاید روزی از بین برود هرچند عادت کردن به این زمان جدید اندکی زمان لازم دارد.
نظرات شما عزیزان:
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: